που είσαι ΙΑΣΟΝΑ ?????
ο Ιάσονας, ένας ήρωας, που θα πάει κάποια µέρα, µαζί µε άλλους ήρωες, τους Αργοναύτες, να φέρει το χρυσόµαλλο δέρας στην Ελλάδα μας ...
Εκεί είναι πέτρες κρεµαστές, και του µενεξεδένιου
πελάγου απάνω τους χτυπούν τα κύµατα αφρισµένα.
Μήτε πουλιά από κει περνούν, µήτε άγρια περιστέρια,
που του µεγάλου του ∆ιός την αµβροσία φέρνουν,
µον’ κάποιο η πέτρα η γλιστερή κάθε φορά θ’ αρπάξει,
κι ο ∆ίας στέλνει άλλο, σωστός να γίνει ο αριθµός τους.
Θνητών καράβι εκεί ποτέ δεν γλίτωσε όποιο πήγε,
µον’ σύψυχα, ναυτών κορµιά και καραβοσανίδια,
τα παίρνουν τ’ άγρια κύµατα κι οι κεραυνοί κι οι µπόρες.
Ένα µονάχο πέρασε πελαγοδρόµο πλοίο,
η κοσµοξάκουστη Αργώ, σαν ήρθε απ’ τον Αιήτη.
Κι εκείνο τότε θα ’σπαζε στις πέτρες, αν η Ήρα,
δεν το ’σωζε, το φίλο της Ιάσονα πονώντας.
Η Αθηνά έκανε την Αργώ αστερισµό για να µη λησµονηθεί το τολµηρό ταξίδι της. Από τότε η Αργώ αρµενίζει στο πέλαγο του ουρανού, που τέλος δεν έχει. Και στους ανθρώπους, όταν στρέφουν τα µάτια τους ψηλά, θυµίζει τα ένδοξα παλικάρια που κάποτε, χιλιάδες χρόνια πριν, πήραν στα χέρια τους τα κουπιά της και ταξίδεψαν στα πέρατα της γης. Και λένε και για τη λύρα του Ορφέα πως έγινε και αυτή στο τέλος αστερισµός για όσα καλά πρόσφερε η µουσική της.
Άθα Γιαλούρη, Μύθοι των αρχαίων Ελλήνων για τους αστερισµούς, σελ.5
ο Ιάσονας, ένας ήρωας, που θα πάει κάποια µέρα, µαζί µε άλλους ήρωες, τους Αργοναύτες, να φέρει το χρυσόµαλλο δέρας στην Ελλάδα μας ...
Εκεί είναι πέτρες κρεµαστές, και του µενεξεδένιου
πελάγου απάνω τους χτυπούν τα κύµατα αφρισµένα.
Μήτε πουλιά από κει περνούν, µήτε άγρια περιστέρια,
που του µεγάλου του ∆ιός την αµβροσία φέρνουν,
µον’ κάποιο η πέτρα η γλιστερή κάθε φορά θ’ αρπάξει,
κι ο ∆ίας στέλνει άλλο, σωστός να γίνει ο αριθµός τους.
Θνητών καράβι εκεί ποτέ δεν γλίτωσε όποιο πήγε,
µον’ σύψυχα, ναυτών κορµιά και καραβοσανίδια,
τα παίρνουν τ’ άγρια κύµατα κι οι κεραυνοί κι οι µπόρες.
Ένα µονάχο πέρασε πελαγοδρόµο πλοίο,
η κοσµοξάκουστη Αργώ, σαν ήρθε απ’ τον Αιήτη.
Κι εκείνο τότε θα ’σπαζε στις πέτρες, αν η Ήρα,
δεν το ’σωζε, το φίλο της Ιάσονα πονώντας.
Όµηρος, Οδύσσεια µ 60-73,
µτφ. Ζ. Σίδερη
Η Αθηνά έκανε την Αργώ αστερισµό για να µη λησµονηθεί το τολµηρό ταξίδι της. Από τότε η Αργώ αρµενίζει στο πέλαγο του ουρανού, που τέλος δεν έχει. Και στους ανθρώπους, όταν στρέφουν τα µάτια τους ψηλά, θυµίζει τα ένδοξα παλικάρια που κάποτε, χιλιάδες χρόνια πριν, πήραν στα χέρια τους τα κουπιά της και ταξίδεψαν στα πέρατα της γης. Και λένε και για τη λύρα του Ορφέα πως έγινε και αυτή στο τέλος αστερισµός για όσα καλά πρόσφερε η µουσική της.
Άθα Γιαλούρη, Μύθοι των αρχαίων Ελλήνων για τους αστερισµούς, σελ.5
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου