"Ε, ρε και να ήμουν στη Μύκονο τώρα"...

Ελάτε, ας είμαστε λίγο ειλικρινείς: δεν σκανδαλιζόμαστε με τα ποσά και τη χλιδή που συνοδεύουν τις αρπαχτές των τραγουδιστών στη Μύκονο, αλλά με το ότι δεν είμαστε κι εμείς παρόντες στο όργιο σπατάλης. Πολλοί ανάμεσά μας θα έκαναν τα πάντα για ένα μικρό έστω τραπεζάκι κάπου στο βάθος τού "πολιτιστικού κέντρου", για να έτρωγαν έστω τα υπολείμματα από τις δαγκάνες κάβουρα και να έπιναν μόνο τον αφρό από τις εκατοντάδες σαμπάνιες που ανοίγει ο κάθε μεγιστάνας, να κάπνιζαν τη στάχτη από τα πούρα του, να χάιδευαν μόνο τα χέρια των μοντέλων που τον συνοδεύουν. 

Η Μύκονος δεν είναι απλώς η εξαίρεση στον κανόνα μιας χώρας που βιώνει μια οικονομική γενοκτονία. Είναι μια υπενθύμιση ενός ψεύτικου τρόπου ζωής, τον οποίο ναι μεν έχουμε χάσει, αλλά φοβάμαι πως οι περισσότεροι θα έκαναν τα πάντα για να επιστρέψουν σε αυτόν. 

Για σκεφτείτε το: αν αύριο μεθαύριο σας έταζαν μια υψηλά αμειβόμενη αργομισθία στο Δημόσιο, πού θα "επενδύατε" τα χρήματά σας; Στην ενίσχυση, για παράδειγμα, των αγωνιζόμενων καθαριστριών ή σε ένα πρώτο τραπέζι πίστα για να ραίνετε με γαρύφαλλα γυναίκες με μούσια και παλιμπαιδίζοντες ξεπεσμένους αστέρες;...
Ηταν, κι αποδείχθηκε στην πορεία, σχεδόν αδύνατο η κρίση να μας διδάξει από μόνη της ταξική συνείδηση. Ο καπιταλισμός, δηλαδή η ικανοποίηση των ατομικών συμφερόντων έναντι του συλλογικού, έχει πολύ γερά θεμέλια για να γκρεμιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Οσο τα πρότυπα που τίθενται στο πόπολο καθορίζονται από το λάιφσταϊλ, όσο από την οικογένεια, το σχολείο, τα μέσα προπαγάνδας, την πολιτική, τη δικαιοσύνη δεν μαθαίνουμε να συγκροτούμε κοινωνίες αλλά να παλεύουμε μέχρις εσχάτων για την ικανοποίηση των ατομικών μας φιλοδοξιών η Μύκονος, με την προκλητική επίδειξη πλούτου κι οπισθίων, θα αποτελεί τον ορισμό τού επίγειου παράδεισου κι οτιδήποτε άλλο με φτηνό υποκατάστατό του. 

Οσο τα βαθύτερα συναισθήματα θα καταποντίζονται μπροστά στην απόλαυση των χυδαιότερων ενστίκτων μας τόσο πιο θολωμένα θα συνεχίζουμε την αναζήτηση της ευτυχίας. Οποιος λούμπεν προλετάριος πιστεύει, και είναι πολλοί αυτοί, ότι κοινωνική καταξίωση είναι να τρως τον αστακό σου και την ίδια ώρα να περιλούζεις με σαμπάνια τον αγαπημένο σου αοιδό είνα σχεδόν αδύνατο να αντιληφθεί τί σημαίνει πάλη των τάξεων, κοινωνική δικαιοσύνη, κατάργηση των διακρίσεων, ίσες ευκαιρίες για προκοπή. Πώς να δεις τί κρύβεται στο βυθό όταν σε πνίγουν οι μπουρμπουλήθρες;...
Δεν είναι κακό να διασκεδάζεις μια στο τόσο με την Κοντσίτα, την Αννα Βίσση, τον Αντώνη Ρέμο ή τον Χούλιο Ιγκλέσιας. Δεν έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που κυκλοφορούν πάντοτε με ένα σοβαροφανές προσωπείο κι αδυνατούν να αντιληφθούν πως έχει και το καλτ τις χάρες του. Αλίμονο, όμως, αν ανάγουμε το δευτερότριτο σε εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν. Χίλιες φορές να χορεύουμε στους δρόμους ξανά και ξανά το ζορμπακικό συρτάκι από το να πιστεύουν οι ξένοι ότι στην Ελλάδα το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να χορεύουν και να τραγουδούν με άσματα που περιφρονούν την ιδέα τής μουσικής. 

Ακόμα και η ίδια η Μύκονος είναι πιο όμορφη από την εικόνα που έχει διαλέξει η ίδια να δείχνει στον πλανήτη. Κι όμως, επιμένουμε να λειτουργούμε σα να μην είμαστε ικανοί για τίποτα άλλο από το να γινόμαστε οι γελωτοποιοί σερβιτόροι τής Ευρώπης, εκφωνητές των "ώπα" και των "άλα", ρέπλικες ευδαιμονίας σε έναν τόπο τον οποίο θερίζει η αδικία, την οποία εμείς οι ίδιοι σπονσοράρουμε ως ιδανικό. Η Μύκονος δεν είναι τίποτα άλλο από την οφθαλμαπάτη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να αντέξουμε την έρημο στην οποία, πάλι εμείς οι ίδιοι, υποβιβάσαμε τη ζωή μας...  

http://tripioevro.blogspot.gr